कालच्या दिवसभर घरात खूपच गरम होत होतं. टिव्ही वरून संध्याकाळी थोडा पाउस असेल असं सांगत होते पण सात साडेसात पर्यंत आकाशात कसल्याही संशयास्पद हालचाली दिसेनात. घरात उकडत होतं म्हणून बाहेर ग्यालरीत येउन बसलो. थोडावेळ गेला नसेल तोच वारा सुरू झाला आणि बघता बघता आकाश भरून आलं. हा हा म्हणता विजांचा कडकडाट सूरू झाला आणि दणदणीत शॉवरबाथ घेतल्यासारखा पाऊस सुरू झाला. विजांचं तांडव बघताना दोन दोन मिनिटांच्या विडियो क्लिप्स रेकोर्ड केल्या आणि त्यातून विजांचे मस्त शॉटस मिळाले.
Sunday, August 14, 2011
Tuesday, July 12, 2011
बॉस्टन टी पार्टी !
सालाबादप्रमाणे यंदाही उन्हाळ्याच्या सुट्टीत "कुठेतरी लांब" जाऊया असा आग्रह सुरू झाला. पण कुठेतरी लांब म्हणजे नक्की कुठे त्यावर काही एकमत होत नव्हतं. एकदा सहज फोनवर गप्पा मारताना दामले "या कधीतरी घरी या भागात आलात तर!" असं बोलून गेले आणि आम्ही पडत्या फळाची आज्ञा घेऊन त्यांचं आमंत्रण सहर्ष स्विकारलं. डेट्रोईट ते बॉस्टन प्रवासाची आखणी सुरू केली. खरंतर हा प्रवास बराच लांबचा आहे. पण अंगात खुमखुमी (काही लोकं ह्याला खाज म्हणतात) आणि दुसरं (आणि महत्वाचं) म्हणजे अशक्त खिसा ह्या दोन कारणांमुळे विमानाने दोन तासांत न जाता पंधरा तास ड्राईव्ह करून जाण्याचं आम्ही ठरवलं. जाताना ऑफिसमधून थोडं लवकर निघून मग अर्ध्या रस्त्यात थांबून विश्रांती घेऊन दुसर्या दिवशी उरलेला प्रवास करण्याचं ठरलं.
डोंगरदर्यांमधून वळणं घेत जाणारा रस्ता...
डोंगरदर्यांमधून वळणं घेत जाणारा रस्ता...
गाडी चालवाणारे आम्ही दोघं असलो तरी ही गाडी चालवताना रत्याकडे तिच्या पेक्षा जास्त लक्ष माझं असतं. त्यामुळे 'विश्रांती' अशी काही नसते. पण थोड्याच वेळाने तिचं गाडी हाकणं बघून मी थोडा निश्चिंत झालो. सुदैवाने रस्त्यावर कुठेच ट्रॅफिक नव्हता त्यामुळे ठरलेल्या वेळेत (रात्री अकरा वाजता) हॉटेलवर पोहोचता आलं.
हॉटेलमधे चेक-इन करताना तिथे ल्युसील बॉल (आय लव लुसी फेम) ची बरीच चित्र दिसली. त्याविषयी जास्त चौकशी केल्यावर ते गाव (जेम्सटाऊन, NY) हे ल्युसीचं माहेर असल्याचं समजलं. एखादं अनपेक्षित बक्षिस मिळाल्याचा आनंद आम्हाला झाला. दुसर्या दिवशी पुढचा प्रवास चालू करण्यापूर्वी थोडा वेळ गावात चक्कर मारायचं नक्की झालं.
गाव तसं एकदम छोटंसंच. ल्युसीच्या जन्मशताब्दी निमित्त सगळं गाव नटलं होतं. तिच्याविषयी वाटणारा अभिमान त्या गावातल्या प्रत्येक गोष्टीतून दिसून येत होता.
फर्स्ट लेडी ऑफ कॉमेडी.
आम्ही अगदी सकाळी सात आठ वाजता ल्युसीच्या गावात फेरफटका मारून पुढचा उरलेला प्रवास सुरू केला. जवळ जवळ आठ तास प्रवास झाला होता. कधी एकदा बॉस्टनला पोहोचतोय असं झालं होतं.
शेवटी एकदाचा बॉस्टनला जाणारा फाटा घेतला. दामल्यांच्या घरी पोहोचताच जेवणावर ताव मारला.
केप-कॉडवरून अटलांटीक मधे व्हेल दर्शनासाठी जाता येतं एवढंच माहीत होतं. त्यामुळे तिथे कूच केलं. पण सगळी जनताच जणू तिथे जाण्यासाठी निघाली होती त्यामुळे दीड तासाच्या प्रवासासाठी जवळ जवळ तीन तास लागले. सुदैवाने बोटीची तिकीटं मिळाली. आम्ही व्हेलदर्शनासाठी सज्ज झालो.
अर्थात व्हेल दर्शनासाठी केपकॉडलाच गेलं पाहिजे असं नाही. इतरही बर्याच ठिकाणांहून बोटींची सोय आहे पण केप कॉड गावही बघण्यासारखं आहे. ("गावकरी"ही बघण्यासारखे आहेत).
बोटीचा प्रवास सुरू झाला, माहीती देणारी बाई माईकमधे काहीतरी बडबड करत होती पण प्रत्येकाची नजर पाण्यावर होती. अर्ध्यातासांत समुद्रात बर्यापैकी आत गेल्यावर प्रथम सलामी मिळाली.
लोकांनी उस्फुर्तपणे टाळ्या वाजवून दाद दिली. नंतरचे तीन तास कसे गेले ते समजलंच नाही.
व्हेल हे कळपात राहणारे सस्तन प्राणी आहेत. पुस्तकात घोकून पाठ करण्यापेक्षा प्रत्यक्ष बघून शिकणार्या माझ्या मुलाचाच मला हेवा वाटला.
कित्येक गॅलन पाणी एका दमात पिताना...
अनोखी मैत्री
एकाच वेळी सगळे एकदम उसळी मारून वर येताना..
छोट्या माश्यांना अडकवण्यासाठी एकावेळी चार ते आठ व्हेल पाण्यातून बुडबुडे सोडतात...
मग अश्या गोंधळलेल्या छोट्या माशांचा घास घेण्यासाठी सगळे उसळून वर येतात.
जेव्हा पुन्हा खाली बुडी मारतात तेव्हा वर अशा प्रकारे पाण्याचा तवंग दिसतो. याला त्यांच्या 'पाउलखुणा' म्हणतात.
व्हेलच्या पंगतीला आपलीही पोटं भरणारे पक्षी.
सूर्य मावळतीला आला, आमच्या जाण्याची वेळ झाली.
दुसर्या दिवशी बॉस्टनच्या डाउनटाऊन मधे जाणार होतो, तेसुद्धा ट्रेनमधून, म्हणून छोटू खूष होता. त्याला हे सुख आमच्या गावात मिळत नाही.
न्युयॉर्कच्या सेंट्रलपार्कप्रमाणेच शहराच्या मध्यभागी बॉस्टन कॉमन्स ही बाग आहे.
रुणूझूणू रे भ्रमरा
जिकडे पाहावं तिथे उत्साह दिसत होता.
ताजची इथेही शाखा आहे वाटतं!
जुन्या चर्चला लागूनच नव्या इमारती उभ्या आहेत. इथल्या इतर जुन्या इमारतीही प्रेक्षणीय आहेत.
घरी परतताना छोट्याच्या खास आग्रहा वरून घराजवळच्या चौपाटीवर गेलो. गिरगाव चौपाटीवर कधी एके काळी खाल्लेली भेळ आठवून मी एकदम नॉस्टॅल्जिक का काय म्हणतात ते झालो.
तर अशा प्रकारे दोन दिवस मस्त मजा करून चार जुलैला परतीच्या प्रवासाला लागलो. ह्या वेळी कुठे हॉटेलमधे थांबणार नव्हतो त्यामुळे सकाळी लवकरच निघालो.
दिवस मावळेपर्यंत प्रवास चालूच होता.
परतीच्या प्रवासात लागलेला टोलीडो (ओहायो) ब्रिज
एकूण प्रवासः १९७० मैल, जवळ जवळ तीस तास.
अविस्मरणीय चार दिवस.
Thursday, June 30, 2011
Fall Colors From Michigan Hwy 22 Slideshow: Kiran,’s trip from Farmington Hills, Michigan, United States to Traverse City was created by TripAdvisor. See another Traverse City slideshow. Create your own stunning slideshow with our free photo slideshow maker.
Friday, May 27, 2011
हॉट एअर बलून फेस्टीवल
(जून २६, २०१०)
पोरांच्या उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या सुरु झाल्या की इथे सर्वांना भटकायचे वेध लागतात. अर्थात तेही ठीकच आहे म्हणा कारण उन्हाळ्याच्या ह्याच तीन चार महिन्यात मनसोक्त भटकायला मिळतं. मग आहेच थंडीत बाहेरचा पांढरा एकसुरी रंग बघत दिवस रात्र घालवणं!
एप्रिल महिन्यांपासूनच छोट्या छोट्या गावांच्या जत्रा सुरु होतात. पर्यटकांना आकर्षित करण्यासाठी वेगवेगळ्या क्लुप्त्या लढवत असतात. त्यापैकीच 'हॉवेल' हे एक छोटंसं गाव. त्यांच्या 'हॉट एअर बलून फेस्टीवल' बद्धल बरंच ऐकलं होतं पण घराच्या अवघ्या तासा-दोन तासांच्या अंतरावर असूनही जाणं मात्र झालं नव्हतं. मागच्याच आठवड्यात नायगारादर्शन करून आलेलो त्यामुळे पाकिट तसं अशक्तच होतं म्हणून मग ह्या विकांतचा ("विकांत" हा काही मराठी संस्थळांनी मराठी भाषेला प्रदान केलेला अनमोल शब्द) कार्यक्रम म्हणून हॉवेल ला जाण्याचं निश्चित केलं.
शुक्रवारी काही मित्रांबरोबर 'काव्य-शास्त्र-विनोद' ;-) करण्यासाठी भेटलो होतो, तेव्हा बोलुन गेलो. मग सगळ्यांनीच इंट्रेस्ट दाखवला.. आणि फटाफट प्रोग्रॅम बनला. आगोदर "सक्काळी लवकर ७ ला निघुया. त्यांचं डाउनटाउन फिरुया" म्हणणारे लोक हळूहळू ('का-शा-वि' बराच वेळ चालू राहिल्यामुळे सकाळी उठायला उशीर होईल हे जाणवल्यामुळे..) "दुपारी जेवण झाल्यावर निघू आरामात.. नाहीतरी बलून फेस्टीवल संध्याकाळी सहाला आहे" म्हणायला लागले. मग कोण कोण एकत्र येणार वगैरे ठरलं आणि सभा बरखास्त झाली. मंडळी आपापल्या घरी परतली.
त्यांच्यापैकी किती जणं खरोखर उगवणार आहेत ह्याबद्धल मला जरा शंका होतीच त्यामुळे आम्ही (म्हणजे मी, ही आणि छोकरा) आमच्या ठरलेल्या प्लॅन प्रमाणेच दोन वाजता घरातून निघालो. आणि आश्चर्य म्हणजे आम्ही तिथे पोहोचेतोवर बरचसं मित्रमंडळ (आणी त्यांच्या मंडळी) तिथे पर्फेक्ट त्याच दरम्यान पोचलं. (शिकलेला धडा: पुन्हा कधी कुठे एका ठरावि़क ठिकाणी भेटायचं असेल तर आदल्या दिवशी 'का-शा-वि' आणि भेटायची नक्की वेळ _न_ ठरवणे.)
असो... मी लांबण जरा जास्तच लावलंय. तर आता थेट फोटोंकडे जातो.
हवाई-उड्या (स्काय्-डायविंग) व राष्ट्रगीताने प्रोग्रॅमची सुरुवात झकास झाली..
(इथे विडियो चढवायचा माझा पहिलाच प्रयत्न आहे. दिसत असेल अशी आशा आहे. नसेल तर सांगा)
नंतर मग फुगेवाले (!) त्यांच्या तयारीला लागले. बहुतेक जणं त्यांच्या कुटुंब्-कबिल्यासह आलेले होते. प्रत्येकाची तयारी आणि कसब वाखाणण्यासारखं होतं.
आधी वार्याची दिशा व वेग समजाउन घेण्यासाठी १६ इंचाचा एक साधा फुगा हवेत सोडतात व त्यांच्याकडच्या यंत्रांनी त्याचा वेग मोजतात. जर वारा जास्त असता तर मग प्रोग्रॅम कदाचीत रद्द केला असता.
सगळं आलबेल झालं आणि पहील्या फुग्यानी जमीन सोडली..
हे पुढचे काही फोटो म्हणजे माझी फोटोग्राफिची खाज भागवून घेण्याचे धंदे आहेत. अर्थात इथल्या दिग्गजांपुढे मी म्हणजे 'सुर्व्याने काजव्यापुढे चमकन्यासारखे.. वगैरे वगैरे'
एकापाठोपाठ एक असे जवळजवळ तीस पस्तीस फुगे वर जात राहीले.
एक अचानक आलेल्या वार्यामुळे एका झाडाच्या फांदीतच अडकत होता.. पण मोठ्या शितफीनं त्याच्या मालकिणीनं सोडवून नेला..
ह्या फुग्यांना सांभाळायचं म्हणजे खायचं काम नाही.. चांगलाच घामट्या निघत होता..... (आम्ही आरामात भेळेचे तोबरे भरत भरत पंख्याने हवा खात होतो)
निरभ्र आकाशाची निळाई वगैरे वगैरे... छे! कविता वगैरे आपला प्रांतच नाही.
एक हॉलोवीन स्पेशल फुगा :) ह्या लोकांना चेटकिणीचं फार कौतिक... आमच्या कोकणात या म्हणावं पारापारावर मुंजे आणि आडा-विहीरींवर हडळी सापडतील!
काही काही फुगे 'स्पॉन्सर' केलेले होते..
हा हा म्हणता दोन तास उलटून गेले.. तरी अजुन उड्डाण चालूच होतं.
तर अशा प्रकारे आणखी एक विकांत चांगल्या कामी आला. चविष्ट भेळ, मित्र-मैत्रिणींची सोबत आणी मस्त संध्याकाळ.. आणखी काय हवं?
पोरांच्या उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या सुरु झाल्या की इथे सर्वांना भटकायचे वेध लागतात. अर्थात तेही ठीकच आहे म्हणा कारण उन्हाळ्याच्या ह्याच तीन चार महिन्यात मनसोक्त भटकायला मिळतं. मग आहेच थंडीत बाहेरचा पांढरा एकसुरी रंग बघत दिवस रात्र घालवणं!
एप्रिल महिन्यांपासूनच छोट्या छोट्या गावांच्या जत्रा सुरु होतात. पर्यटकांना आकर्षित करण्यासाठी वेगवेगळ्या क्लुप्त्या लढवत असतात. त्यापैकीच 'हॉवेल' हे एक छोटंसं गाव. त्यांच्या 'हॉट एअर बलून फेस्टीवल' बद्धल बरंच ऐकलं होतं पण घराच्या अवघ्या तासा-दोन तासांच्या अंतरावर असूनही जाणं मात्र झालं नव्हतं. मागच्याच आठवड्यात नायगारादर्शन करून आलेलो त्यामुळे पाकिट तसं अशक्तच होतं म्हणून मग ह्या विकांतचा ("विकांत" हा काही मराठी संस्थळांनी मराठी भाषेला प्रदान केलेला अनमोल शब्द) कार्यक्रम म्हणून हॉवेल ला जाण्याचं निश्चित केलं.
शुक्रवारी काही मित्रांबरोबर 'काव्य-शास्त्र-विनोद' ;-) करण्यासाठी भेटलो होतो, तेव्हा बोलुन गेलो. मग सगळ्यांनीच इंट्रेस्ट दाखवला.. आणि फटाफट प्रोग्रॅम बनला. आगोदर "सक्काळी लवकर ७ ला निघुया. त्यांचं डाउनटाउन फिरुया" म्हणणारे लोक हळूहळू ('का-शा-वि' बराच वेळ चालू राहिल्यामुळे सकाळी उठायला उशीर होईल हे जाणवल्यामुळे..) "दुपारी जेवण झाल्यावर निघू आरामात.. नाहीतरी बलून फेस्टीवल संध्याकाळी सहाला आहे" म्हणायला लागले. मग कोण कोण एकत्र येणार वगैरे ठरलं आणि सभा बरखास्त झाली. मंडळी आपापल्या घरी परतली.
त्यांच्यापैकी किती जणं खरोखर उगवणार आहेत ह्याबद्धल मला जरा शंका होतीच त्यामुळे आम्ही (म्हणजे मी, ही आणि छोकरा) आमच्या ठरलेल्या प्लॅन प्रमाणेच दोन वाजता घरातून निघालो. आणि आश्चर्य म्हणजे आम्ही तिथे पोहोचेतोवर बरचसं मित्रमंडळ (आणी त्यांच्या मंडळी) तिथे पर्फेक्ट त्याच दरम्यान पोचलं. (शिकलेला धडा: पुन्हा कधी कुठे एका ठरावि़क ठिकाणी भेटायचं असेल तर आदल्या दिवशी 'का-शा-वि' आणि भेटायची नक्की वेळ _न_ ठरवणे.)
असो... मी लांबण जरा जास्तच लावलंय. तर आता थेट फोटोंकडे जातो.
हवाई-उड्या (स्काय्-डायविंग) व राष्ट्रगीताने प्रोग्रॅमची सुरुवात झकास झाली..
(इथे विडियो चढवायचा माझा पहिलाच प्रयत्न आहे. दिसत असेल अशी आशा आहे. नसेल तर सांगा)
नंतर मग फुगेवाले (!) त्यांच्या तयारीला लागले. बहुतेक जणं त्यांच्या कुटुंब्-कबिल्यासह आलेले होते. प्रत्येकाची तयारी आणि कसब वाखाणण्यासारखं होतं.
आधी वार्याची दिशा व वेग समजाउन घेण्यासाठी १६ इंचाचा एक साधा फुगा हवेत सोडतात व त्यांच्याकडच्या यंत्रांनी त्याचा वेग मोजतात. जर वारा जास्त असता तर मग प्रोग्रॅम कदाचीत रद्द केला असता.
सगळं आलबेल झालं आणि पहील्या फुग्यानी जमीन सोडली..
हे पुढचे काही फोटो म्हणजे माझी फोटोग्राफिची खाज भागवून घेण्याचे धंदे आहेत. अर्थात इथल्या दिग्गजांपुढे मी म्हणजे 'सुर्व्याने काजव्यापुढे चमकन्यासारखे.. वगैरे वगैरे'
एकापाठोपाठ एक असे जवळजवळ तीस पस्तीस फुगे वर जात राहीले.
एक अचानक आलेल्या वार्यामुळे एका झाडाच्या फांदीतच अडकत होता.. पण मोठ्या शितफीनं त्याच्या मालकिणीनं सोडवून नेला..
ह्या फुग्यांना सांभाळायचं म्हणजे खायचं काम नाही.. चांगलाच घामट्या निघत होता..... (आम्ही आरामात भेळेचे तोबरे भरत भरत पंख्याने हवा खात होतो)
निरभ्र आकाशाची निळाई वगैरे वगैरे... छे! कविता वगैरे आपला प्रांतच नाही.
एक हॉलोवीन स्पेशल फुगा :) ह्या लोकांना चेटकिणीचं फार कौतिक... आमच्या कोकणात या म्हणावं पारापारावर मुंजे आणि आडा-विहीरींवर हडळी सापडतील!
काही काही फुगे 'स्पॉन्सर' केलेले होते..
हा हा म्हणता दोन तास उलटून गेले.. तरी अजुन उड्डाण चालूच होतं.
तर अशा प्रकारे आणखी एक विकांत चांगल्या कामी आला. चविष्ट भेळ, मित्र-मैत्रिणींची सोबत आणी मस्त संध्याकाळ.. आणखी काय हवं?
Subscribe to:
Posts (Atom)